Wetenswaardigheden

1. Verslag 2007

Een bezoek aan de vuilnisbelt van Mukattem

Samen met Truus Kleijburg brengen Mathilde en Renate een bezoek aan de vuilnisbelt .Op de weg er naar toe neemt de vuilnis langs de kant van de weg in hoeveelheid toe. Dan sta je plotseling oog in oog met een wereld die draait om vuilnis, viezigheid, ongedierte, stank en onmenselijke armoede. Smalle gebouwen van vier of zelfs zes verdiepingen hoog die voor een groot gedeelte gevuld zijn met vuilnis! En daartussen leven de mensen: mannen, vrouwen, kinderen. Ze verdienen 1 euro per dag met het sorteren van al dat afval. De slogan de stank van armoede is hierop duidelijk van toepassing. De poort van het huis van moeder Theresa wordt opengedaan door een bewaker. Bewaking schijnt nodig te zijn, omdat deze wijk geen wetten en regels kent. Het huis van moeder Theresa,een veilige vesting in een wereld van ellende. In het gebouw zijn gehandicapte kinderen,baby’s en bejaarden ondergebracht. Zusters en een aantal helpsters verzorgen die. Helpsters: jonge meisjes voor wie geen plaats meer was in het eigen gezin. Om die reden zijn ze ondergebracht bij de zusters, waar ze een prima taak vervullen. De Stichting Teje helpt en is blij, dat ze dit huis kan steunen in de liefde en zorg voor die mensen, voor wie eigenlijk geen toekomstmeer is. Foto’s om donateurs, scholen en allen die de Stichting een warm hart toedragen te kunnen laten zien, hoe belangrijk hun steun is, mogen niet gemaakt worden. Maar, zegt Renate, de beelden staan op ons netvlies gebrand; die geur, die vieze stank van armoede, vergeet je nooit meer!.

Bezoek aan het tehuis van Abuna George Soliman

Het tehuis ligt in een buitenwijk van Cairo: Shubra el Kheim.

"Onderweg opnieuw de zakken met vuilnis, opgestapeld tegen muren en bomen; kinderen die op de vuilcontainers klimmen en zoeken naar restjes voedsel en bruikbare spullen. De aanblik maakt dat je je machteloos en verdrietig voelt. Wat kun je voor deze arme mensen betekenen."

Aangekomen op de bestemming worden ze allerhartelijkst ontvangen door pater George Soliman, een man die eerbied en respect uitstraalt. Mathilde heeft hem al eerder ontmoet en heeft veel bewondering voor wat de pater hier in een van de armste wijken van Cairo heeft gerealiseerd: een multifunctioneel gebouw! Trots leidt hij ze rond in een kraakhelder en naar groene zeep ruikend lokaal op de begane grond, waar kinderopvang en een schooltje zijn ondergebracht. Blije kinderen die spelenderwijs laten zien, dat ze kunnen lezen en schrijven. Hun grote bruine ogen weerspiegelen vertrouwen in de toekomst!. Abuna George vertelt, dat de kinderen om 9 uur van huis worden opgehaald en op school ontbijten. Een maal per week krijgt ieder kind een complete maaltijd met rijst en vlees. Na het eten wordt de kinderen geleerd zich goed te wassen en te verzorgen. Om 14.00 uur worden ze met een busje weer thuis gebracht. Het gebouw herbergt ook een 'theaterafdeling' waar kinderen uit de sloppenwijken leren met emoties om te gaan. Op de 2e verdieping komen we in een ruimte waar 3 dagen per week les wordt gegeven aan jongens van 18 jaar, studenten elektronica, zowel christenen als moslims. Er is ook een prachtige kapel waar iedereen uit deze arme omgeving, van welk geloof dan ook, welkom is. Een verdieping hoger laat Abuna een kraakhelder en eenvoudig hospitaal zien. Hij vertelt, dat meer dan 1 miljoen (!!) mensen gebruik gaan maken van dit hospitaal waar inmiddels met de hulp van de stichting Teje een bloedgasmeter en een oogdrukmeter zijn aangeschaft. Mathilde herinnert zich van een vorige bezoek, dat er toen een 40 jaar oud röntgenapparaat was aangeschaft; na zo’n 50 foto’s was het al stuk! Op de vraag of het röntgenapparaat inmiddels vervangen is, schudt Abuna George triest zijn hoofd. Wel heeft de arme bevolking in Shubra samen € 7000.- bijeen gebracht! Maar er ontbreekt nog steeds zo’n € 30.000.-. Mathilde vertelt hem dat er actie wordt gevoerd voor een röntgenapparaat. Maar…geduld is een schone zaak! Op de vraag hoe het gaat met mensen die geen geld hebben om zich te laten behandelen, antwoordt de pater dat die altijd geholpen worden. En dat geldt ook voor de benodigde medicijnen. De allerarmsten betalen niets, anderen iets. Zusters leggen huisbezoeken af om te beoordelen of en wat men kan bijdragen. De pater vertelt verder, dat alle kinderen op kleuter- en basisschool worden gescreend op ziektes. Trots als een pauw gaat de herder van deze armenwijk ons voor naar de volgende verdieping en toont een bibliotheek, zijn laatste aanwinst. Op de vraag of er wel mensen naar de bibliotheek komen om te lezen en of ze überhaupt kunnen lezen, antwoordt hij lachend: " Niet de ouderen maar de jongeren komen." Je merkt de grote invloed die Abuna George heeft op de jongeren in deze wijk. Tot slot komen we op de bovenste verdieping: het dakterras en prachtige speelruimte voor de kinderen. Inderdaad prachtig, maar de kinderen kunnen vanwege de hoge temperaturen onmogelijk hier verblijven; de temperatuur stijgt hier tot 40/45 graden! Georges wens is een overkapping en wat speeltoestellen. Teje gaat helpen!